پرده آمنیوتیک/ پانسمان بیولوژیکی از چسبندگی تاندون فلکسور در ناحیه II جلوگیری می‌کند

چسبندگی تاندون به بافت‌های اطراف، شایع‌ترین عارضه گزارش شده پس از ترمیم تاندون است. تا به امروز، هنوز راه‌حل‌های مؤثری برای جلوگیری از آسیب تاندون وجود ندارد. مواد و روش‌ها. در مجموع ۸۹ بیمار مبتلا به آسیب تاندون فلکسور در ناحیه II مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر اساس درمان‌های مختلف تاندون اعمال شده به یک گروه کنترل، یک گروه پلی-دی‌ال-لاکتیک اسید (PDLLA) و یک گروه آمنیون تقسیم شدند. گروه کنترل تحت درمان‌های دیگری قرار نگرفت. PDLLA و غشاهای بیوآمنیوتیک به ترتیب برای پیچیدن انتهای شکسته در گروه‌های PDLLA و غشای آمنیون استفاده شدند. بیماران در ۱، ۲، ۳، ۶ و ۱۲ ماه پس از جراحی پیگیری شدند و دامنه تأخیر فعال خم شدن و باز شدن در مفاصل بین انگشتی پروگزیمال و دیستال ارزیابی شد. نتایج. میانگین کل دامنه حرکتی فعال مفاصل بین انگشتی (به استثنای موارد پارگی) در گروه‌های PDLLA و آمنیون تفاوت معنی‌داری بین یکدیگر نداشت، اما با گروه کنترل تفاوت معنی‌داری داشت. تجزیه و تحلیل آماری تفاوت معنی‌داری را در نمرات بالینی پیامدها بین گروه‌های کنترل، PDLLA و آمنیون نشان داد. میزان بروز عوارض در گروه‌های کنترل و PDLLA به طور معنی‌داری بیشتر از گروه غشای آمنیوتیک بود. هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های کنترل و PDLLA مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری. در این مطالعه، پیوند غشای آمنیوتیک خشک شده به روش انجمادی برای تسریع بهبود تاندون فلکسور در ناحیه II و جلوگیری از چسبندگی استفاده شد. این تکنیک روش جدیدی را برای حل مشکل چسبندگی تاندون پس از ترمیم ارائه می‌دهد.

استفاده بالینی و مقایسه با گروه کنترل نشان داد که غشای آمنیوتیک بیولوژیکی زیست‌سازگاری خوب، عملکرد ترمیمی عالی و بدون سمیت سلولی یا عوارض جانبی بر بافت‌های موضعی یا بدن انسان را نشان می‌دهد. این غشا تهاجم خارجی به بافت را مهار می‌کند و سیتوکین‌های مختلفی را برای تسریع بهبود داخلی تاندون آزاد می‌کند. با در نظر گرفتن نتایج، غشای آمنیوتیک بیولوژیکی را می‌توان یک ماده سدکننده ایمن، مؤثر و کاملاً قابل جذب در نظر گرفت که می‌تواند چسبندگی تاندون را به طور مؤثر کاهش دهد.