
زخمهای پوستی
فراتر از موهای موجدار، گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال و لیگاندهای آن در زیستشناسی و آسیبشناسی پوست
شبکه گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال (EGFR) که شامل هفت لیگاند و چهار گیرنده مرتبط است، یکی از پیچیدهترین سیستمهای سیگنالدهی در زیستشناسی را نمایندگی میکند. در بسیاری از بافتها، از جمله پوست و ضمائم آن (بهویژه فولیکولهای مو)، عملکرد صحیح آن برای توسعه مناسب و حفظ همایستایی بافتها ضروری است و اختلال در آن به سرعت منجر به نقص در تکثیر و تمایز سلولی میشود. پیامدهای این اختلال شامل بهبود زخمهای ضعیف، توسعه ضایعات مشابه پسوریازیس، نقصهای ساختاری و عملکردی فولیکولهای مو، و تومورزایی است. علاوه بر آزمایشهای درونکشتگاهی و دادههای حاصل از مطالعات بالینی، چندین مدل موش اصلاح شده ژنتیکی با تغییراتی در پوست بینفولیکولی و فولیکولهای مو به دلیل جهش در اجزای سیستم EGFR گزارش شدهاند. این حیوانات، که در بسیاری از موارد به عنوان مدلهای واقعی بیماریهای شناخته شده انسانی شناخته میشوند، در مطالعه نقش EGFR و لیگاندهای آن در پوست و ضمائم آن بسیار مهم بودهاند.
در این بررسی، ما با استفاده از فنوتیپهای متعدد این مدلهای حیوانی، اثرات ناشی از اعضای سیستم EGFR در جنبههای مختلف زیستشناسی و آسیبشناسی پوست، از جمله تکثیر و تمایز سلولی، بهبود زخم، مورفوژنز فولیکول مو و تومورزایی را خلاصه کرده و مورد بحث قرار میدهیم.
وجود هفت لیگاند EGFR با تمایلات خاص به اعضای خانوادهای از چهار گیرنده، امکانهای ترکیبی متعددی برای سیگنالدهی ایجاد میکند. پیچیدگی این سیستم سیگنالدهی چندوجهی و چندمنظوره به نظر میرسد که نیاز به مسیرهای پیشرفتهای را منعکس میکند که تعاملات پیچیده بین جمعیتهای سلولی مجاور و دور از هم در بافتهای مختلف، از جمله پوست، را در مهرهداران عالی تنظیم میکند. علاوه بر توانایی آنها در آغاز زنجیرههای سیگنالدهی متفاوت پس از اتصال به گیرنده، لیگاندهای EGFR به دلیل ویژگیهای بیوشیمیایی خاص (مانند اتصال به هپارین)، تفاوت در بیان فرمهای پیشماده لیگاند و پروتئینازهای فعالکننده آنها، و بهعنوان نتیجه از تنظیم فرآیند دفع، اثرات خاصی را اعمال میکنند.
از لینک زیر میتوانید مطلب کامل به زبان اصلی با اطلاعات جامع این مقاله را مطالعه نمایید.