
زخمهای پوستی
زخمهای پای دیابتی و فاکتور رشد اپیدرمی
مدتی پس از کشف فاکتور رشد اپیدرمی (EGF)، برخی مدلهای درونتنی نشان دادند که این فاکتور میتواند روند بهبود زخمهای پوستی را تسریع کند. EGF اولین فاکتور رشدی بود که به عنوان تقویتکننده بهبود به عرصهی بالینی وارد شد و تأثیرات تقسیمزایی خود را بر روی سلولهای اپیتلیال، فیبروبلاستمانند و اندوتلیالی از طریق گیرندهی غشایی تیروزین کیناز اعمال کرد. شواهد قانعکنندهای از دهه ۹۰ میلادی نشان دادند که برای EGF، دسترسی زیستی طولانیمدت در محل و تعامل ساعتی با گیرنده برای پاسخ موفقیتآمیز بافتی ضروری است. در نهایت، شور و اشتیاق برای استفاده از EGF در کاربردهای بالینی برای هدایت فرایند بهبود کاهش یافت، زیرا مسیر موضعی تحویل پروتئینها زیر سوال رفت. آزمایشهای همزمان درونتنی که بر تأثیر EGF تزریقی بر اندامهای اپیتلیالی و غیر اپیتلیالی از نظر تقسیمزایی و حفاظت سلولی تأکید داشتند، مبانی نظری استفاده تزریقی از EGF را ارائه دادند و این فرضیه را شکل دادند که تزریق موضعی در زخمهای دیابتی به بهبود مؤثر منجر میشود. اگرچه محیط میکرو زخمهای مزمن دیابتی برای دسترسی زیستی فاکتورهای رشد محلی مساعد نیست، تزریق موضعی EGF محدودیتهای استفاده موضعی آن را دور زد و به این ترتیب چشمانداز درمانی آن را گسترش داد. مطالعات ما در زمینه پایش دارویی بالینی و تحقیقات پایه اهمیت تزریق موضعی فاکتور رشد برای بهبود زخمهای مزمن را تأیید میکنند.
فاکتورهای رشد (GFs) نقشهای اساسی در زیستشناسی پستانداران در دوران داخل و خارج رحمی ایفا میکنند. مهاجرت، تمایز و قطبیت سلولی، تا فرایند مورفوژنز افراد، شامل فاکتورهای رشدی میشود که در یک بازه زمانی دقیق و توزیع توپوگرافی ویژه، عملکرد دارند. فاکتورهای رشد همچنین از اجزای اصلی آغوز، شیر و بزاق هستند—سه مایع اصلی برای سازگاری، هضم، تغذیه، رشد و ترمیم بافتهای پستانداران. این تأملات بر حفظ تکاملی و اهمیت فیزیولوژیک فاکتورهای رشد تأکید دارند. این خانواده گسترده پلیپپتیدها دارای تواناییهای چندگانه و گستردهای هستند که میتوانند بر هر سلول از متابولیسم تا تکثیر در شرایط سلامت و بیماری تأثیر بگذارند. از دهههای ۸۰ و ۹۰ میلادی، نمونههای روشنی با استفاده از موشهای ترانسژنیک با افزایش یا حذف بیان ژنهای منتخب فاکتورهای رشد وجود داشته است. فاکتورهای رشد یکی از سه رکن اصلی پزشکی ترمیمی هستند، به دلیل نقش حیاتیشان در هدایت ترمیم بافت، بازسازی اپیتلیال و بازبرنامهریزی سلولی برای بازیابی عملکردی مناسب پس از زخم. با توجه به اعتقاد ما به مزایای بیولوژیکی EGF، ما روش تزریق موضعی آن را برای بستن زخمهای دیابتی درجه بالا که گزینههای درمانی محدودی دارند، طراحی کردیم. این فرضیه ما بود که، بر اساس یافتههای پراکنده، تزریق میتواند محدودیتهای مواجه شده در طول سالها استفاده موضعی را دور بزند. تحویل تزریقی در نتیجه بازنگری دانشی بود که ما در مدلهای حیوانی، آزمایشهای برونتنی و درونتنی به دست آوردیم و با نتیجهگیریهای ارزشمند پژوهشگران بینالمللی تکمیل شد.
از لینک زیر میتوانید مطلب کامل به زبان اصلی با اطلاعات جامع این مقاله را مطالعه نمایید.